Archived Blog, New Website

This blog is not operational anymore. Please visit Atelier Sophie Krier's website for background information and videos of ICI Rotsoord, Werklandschap Kruist.

Te Koop / Geadopteerd!

Te Koop!

De Schuurtjes zijn per heden ook te koop v.e.a.b (zelf afbreken en ophalen), er is al interesse dus reageer snel. Het liefst zien we ze natuurlijk goed benut in de wijk!

Mooie houten Garage!

De lengte is 5 meter bij 3 meter breed. Er zit een garage deur in, en een aparte zijdeur en een raam.

Indien gewenst in elke kleur te schilderen. Zelf af te breken en mee te nemen.

Voor meer info: 06-39439854 of arnehendriks@yahoo.com (Arne)

Mooie blokhut!

-afmeting 2,5 bij 2,5 meter inclusief luifel.

-deur met slot

-voorzien van 2 ramen

-geheel compleet en netjes onderhouden.

De ideale wijkschuur

Afmetingen:3.25 breed 4.84 lang 2.82 nokhoogte 2.02 hoogte aan de zijkant. De schuur heeft 2 ramen, ééntje van 1.45 x 0.68 en ééntje van 64 x 64. Het gehele dak is gemaakt van doorzichtige dakplaten ivm extra licht. Over een gedeelte van de schuur is er ook een til voor extra opbergruimte.

Geadopteerd!

Werklandschap KRUIST ICI zit erop, en verschillende onderdelen hebben of krijgen een mooi nieuw onderkomen. Hieronder een selectie van de mooiste adoptieplekken voor het Rijdend Alfabet.

De achtertuin van de Blauwe Aventurijn is verrijkt met een buitententoonstelling - deze zomer nog Te Gek Werk van kinderen van BSO Eigenwijs en Rootz, daarna versierd met wisselende werkstukken van kinderen. We zijn nog in gesprek voor het verduurzamen van de structuur voor buitengebruik. Met dank aan Rob Peters voor de bemiddeling on the spot!

 

 

Met de ABC structuur en de N structuur wist Angelique Jacobs van Nieuw Rotsoord wel raad – van de zomer worden ze omgebouwd tot kas voor kinderen en tot volière! 

De waaiertafel en -banken van meubelmaker Luc Brouwer hebben een mooi onderkomen gevonden bij Buurthuis Ravenlijn. Mohammed Benhaddou, sociaal makelaar en ons contactpersoon naar de Buurtvaders, zei hierover: "Kinderen kunnen nu spelenderwijs in aanraking komen met vakmanschap."

   Houtdraaier Joost Kramer gaat binnenkort zijn H op het dak van zijn werkplaats bevestigen, als beeldende locatiewijzer.

 

Onderweg naar het atelier van Carin van Dongen op de Kanaleneilanden smaakte een verkoelend drankje heel lekker op deze verrassend zomerse dinsdag... En nee, dit was geen door PRAXIS gesponsord project (al lijkt het op dit beeld wel even zo)! 

:)

Reparatie is een recept

‘Reparatie is een recept voor duurzaamheid’

Tijdens Utrecht Manifest komen Harry van Someren en Gijs de Boer van het Repaircafé Utrecht in contact met Joanna van der Zanden en Arne Hendriks. Deze initiatiefnemers van het Schuurtjesproject hebben een design- en kunstachtergrond. Harry en Gijs zijn ‘knutselaars’ en zetten in Utrecht samen met Joke het Repaircafé op. De kunstenaars en de knutselaars hebben talloze raakvlakken. In een gesprek waarin duurzaamheid en de schoonheid van repareren centraal staan wordt dat nog eens onderstreept.

door Elles Rozing

Gijs trapt af: ‘Duurzaamheid is mijn belangrijkste drijfveer. Als mensen minder weggooien, hoeft er minder geproduceerd te worden. Hoeft er minder gebruik gemaakt te worden van energie en olie. Dat is positief – zeker vanuit het idee dat grondstoffen en olie op raken. Mensen komen naar het Repaircafé omdat ze hun spullen willen laten repareren door een deskundig reparateur. Dat is een goed concept en duurzaam bovendien. In Nederland zijn er inmiddels 40 Repaircafés. Voor het eind van het jaar moeten dat er 100 zijn. Een mooie score als je bedenkt dat we pas in 2010 zijn begonnen.’

Waar raakt het Repaircafé het Schuurtjesconcept?

Joanna: ‘Er zijn talloze raakvlakken. Ik vind het belangrijk om te beseffen dat mensen nog niet zo lang geleden hun spullen zelf repareerden. Maar in korte tijd gingen de skills om te repareren verloren. Vaak is ook de manier waarop iets gemaakt wordt ons ontnomen. In onze schuurtjes heb je gereedschappen van vroeger waarmee je spullen kunt repareren. En in de Repaircafés zitten kundige reparateurs die zich over kapotte spullen buigen. Precies zoals dat vroeger in een schuurtje gebeurde.’ Arne vult aan: ‘Een schuurtje was de machinekamer van het huis. Maar met de jaren werd de werkbank steeds kleiner en het gereedschap maakte plaats voor tuinmeubilair en fietsen. Veel mensen denken dat de schuur bedoeld is als opslagplaats van spullen. Maar zo is het nooit bedacht.’

Toenemende welvaart zorgt ervoor dat mensen makkelijker spullen aanschaffen. Repareren raakt op de achtergrond.

Harry: ‘Nieuwe elektrische artikelen waar mensen geen weg meer mee weten, worden gewoon afgevoerd. Men weet niet meer hoe ingewikkelde zaken gerepareerd moeten worden. Wat de repairders in het Repaircafé proberen is om die specifieke reparatiekennis door te geven. Dat is ook waar mensen om vragen. Wij gaan ook proberen om de Repairders met elkaar te laten werken, zodat ze ook de kennis met elkaar gaan delen. Dat helpt ons om nog meer mensen te kunnen helpen.’

‘Als je iets repareert wordt een product ook meer waard’, vindt Joanna. ‘Wij designers zijn vooral bezig om te kijken hoe je een product zo kunt repareren dat er een nieuwe reparatietechniek ontstaat. Dat ontwerpers dat al in hun ontwerp meenemen. Dat is recyclen. Helaas is dat ook nog steeds: steeds stimuleren van makkelijk spullen weg doen.’

Wij designers geloven erg in een band met dingen, zegt Arne: ‘Als je een band voelt met iets dan is dat veel meer waard dan de geldelijke waarde. Neem bijvoorbeeld een schep die van je opa was. Daar ben je zuinig op. De emotionele waarde is groot. Gaat de schep kapot, dan vind je dat erg. Reparatie is een van de belangrijke manieren om een leven lang met objecten door te brengen. En recycling gaat dat eigenlijk tegen. Want bij recycling is de waarde van het object zelf niet van belang. Daar denken wij heel erg over na: over de schoonheid van het repareren. Wij willen mensen verleiden om te repareren omdat het mooi is. En precies dat delen we met de mensen van het Repaircafé.’

Aan de ene kant is het zinnig om verbindingen aan te gaan. Aan de andere kant kan het ook goed zijn om te laten, vindt Gijs: ‘Door je te verbinden met de omgeving kan je er beter zorg voor dragen.

Een onderdeel van zorg voor je omgeving is ordenen. Ordenen betekent dat er zaken naar de afvalputje verwezen worden. Van overbodige verpakking tot vies dweilwater. Ieder organisme neemt materie tot zich, en scheidt ook weer dingen uit. We ademen zuurstof in, en ademen kooldioxide weer uit. We nemen voedsel tot ons, en spoelen wat we niet meer nodig hebben door de wc.We moeten op een goede manier met afval omgaan, en afval moet een onderdeel van een kringloop zijn. Dit hoort bij de zorg die we voor onze omgeving moeten hebben.’

Joanna: ‘Dat is ook wat je overdraagt aan de volgende generaties. Dan kan je er wat mee. Iets dat goed was in het verleden, dat repareer je. Wist je dat daar vroeger iemand voor langskwam? Maar als een apparaat nu kapot is, dan is het goedkoper om het voor een nieuwe in te ruilen. Zelfs als het binnen de garantie valt. Maar het gaat niet alleen om het geld. Er worden blijkbaar spullen geproduceerd waar ook de fabrikanten niet om geven. En als je daar tegen in gaat moet je ontzettend zoeken naar mensen die het kunnen repareren. Het Repaircafé is niet voor niets een succes.’

Dan is er nóg een gemeenschappelijk punt: de voortdurende introducties van nieuwe producten. Het staat ver af van duurzaamheid. Harry: ‘Wat ik moeilijk vind is dat kunstenaars in het algemeen bezig zijn met allerlei design te ontwerpen waardoor mensen hun eenvoudige dingen weggooien. Bijvoorbeeld een design kurkentrekker. Die is 5x zo duur en bevordert ook nog eens het weggooien van je oude kurkentrekker.’ Zo zijn er allerlei verbanden op allerlei niveaus die niet aan duurzaamheid bij dragen.’ Arne beaamt dat: ‘Dit geldt voor het lokale en midden niveau en ook voor internationale zaken. In Europa outsourcen wij onze recycle-problemen: afgeschreven witgoed, defecte computers. Wij sturen de rommel naar Afrika en dan is het bij ons uit het oog. Maar de mensen daar zitten tot in het oneindige computertjes uit elkaar te tikken. Dat weten we ook. Wij denken dat er iets gerecycled wordt, maar de manier waarop dat gebeurt draagt niets bij aan duurzaamheid.’

Tot slot wordt vooruitgeblikt naar de toekomst. Harry: ‘Als je aan reparatie denkt, denk je aan ouderwets solderen en lampjes maken. Maar er zijn steeds meer nieuwe technieken, zoals 3d printers. Die zijn nu nog niet in een schuurtje te vinden, maar in de toekomst misschien wel. Dan kun je nog eenvoudiger onderdelen vervangen. Je download het 3d ontwerp van je kapotte onderdeel, print het uit en vervangt het. Dat noem ik innovatie in reparatietechnieken. En ik zie het straks samen gaan. Je zit bijvoorbeeld met een kapot koperen tandwiel van een klok. Reparatie is duur. Maar als je een nieuw tandwiel print volgens de nieuwe technieken dient het de reparatie. De vraag is wel of fabrikanten daar in meegaan. Arne stelt dat fabrikanten buitenspel worden gezet. ‘In feite gaat het over vrijheid. Om niet meer afhankelijk te zijn van een fabrikant die milieuonvriendelijk produceert. We gaan misschien wel weer terug naar repareren en met een moderne machine.’

Mede in dat licht is het prachtig dat de Repaircafés zo snel groeien. Arne: ‘Je hebt het dan al snel over een netwerk. Van honderden mensen die over dit soort onderwerpen praten en dat is wel echt fantastisch.’ Joke besluit: ‘Ons Repaircafé komt uit de hoek van de knutselaars. Maar er zijn ook veel Repaircafés opgezet vanuit de culturele hoek. Dat versterkt en geeft waarde. Op die manier vind je elkaar.’

Elles Rozing is zelfstandig tekstschrijver en bedrijfsjournalist. 

Voor werklandschap KRUIST ICI verzorgde Elles Rozing de eindredactie van de ABC krant. In de digitale eind editie zal een uitgebreide versie van dit artikel verschijnen. Zie voor meer informatie over de opkomst van reparatie de site van repair café en het repair manifesto van Platform 21, in gang gezet door toenmalig artistiek directeur Joanna van der Zanden.

Werk op afspraak

29 juni 2012, Utrecht.

Messenslijper achter de Dom

Door Jan van Duppen

In de pauze bij Aorta zit ik buiten in de vensterbank. Samen met Rianne zie ik rechts achter de Dom een kleine open vrachtwagen staan. We zien een man aan het werk, een messenslijper? Nieuwsgierig loop ik ernaar toe en knoop een gesprek aan. Hij blijkt vaker in Utrecht te komen voor opdrachten, heeft een aantal vaste klanten en nu is hij er voor restaurant Jaap. Hij is inderdaad een messenslijper. Ik informeer of hij hier wekelijks is. Nee, dat hangt echt af of hij een afspraak met een klant heeft. Zijn werkplaats is in de vrachtwagen zelf. De messenslijper legt uit dat je normaal naar de klant moet rijden om de spullen op te halen, dan rijd je terug naar je werkplaats. Slijpt. En dan weer terug naar de klant rijden. Daar gaat veel tijd in zitten en is slecht voor het milieu. Daarom heeft hij zijn werkplaats in de kleine vrachtwagen gemaakt.

Een struikelpunt voor hem is het vinden van een plek om te parkeren. Parkeerwachters doen erg moeilijk. Hij heeft al verschillende bekeuringen gehad. En het is niet mogelijk om een parkeervergunning voor een heel jaar te krijgen. Voor toestemming moet hij op de dag zelf naar het parkeerkantoor rijden om een tijdelijke vergunning op te halen en dan pas kan hij zijn werk beginnen. Dat doe hij dus niet, want daar gaat teveel tijd in zitten. Hij heeft al verschillende plekken in het centrum tevergeefs uitgeprobeerd. Dit is volgens hem niet alleen in Utrecht een probleem. In Rotterdam komt hij niet meer, sinds ze daar strenge parkeerregels invoerden en Amsterdam ook niet. ‘Het is crisis in het land, mensen hebben geen banen, en als je dan wil werken wordt het je moeilijk gemaakt.’

Iedere keer aan het begin van het jaar moet hij aan de nieuwe parkeerbeambte zijn situatie uitleggen. Hij is nu naast de Dom gaan staan, binnen de paaltjes, met als argument dat het grondgebied van de ‘kerk’ is. Stroom krijgt hij van het kantoor verderop. Tijdens de zomer staan daar de ramen open, en ze hadden een keer geklaagd over het geluid van zijn aggregaat. Ondanks dat deze aan de voorwaarden voldoet, kan het geluid vervelend zijn. Toen heeft hij gevraagd of hij eventueel stroom van het kantoor kon krijgen, dan heeft hij alleen zo’n vijf minuten zijn aggregaat nodig voor de krachtstroom, de rest van de handelingen kan hij dan in relatieve stilte doen. Als dankbaarheid geeft hij aan het eind van het jaar een aantal messen of iets dergelijks aan het kantoor. Deze informele omgang met elkaar komt ook terug bij de kapper die vroeger op de hoek zat. Hij was ook beeldhouwer en vroeg hem om een paar beitels te slijpen, dat was geen probleem zei de slijper. Kan ik dan langs komen op de koffie? En zo had hij een plek voor een pauze en een koffie.

De messensslijper. 'Perfekt Snijgereedschap'. Een mobiele werkplaats. Hoe oud vakmanschap een verbazingwekkend actuele werkvorm vindt met het doen van het werk op locatie. Dicht bij de klant. In contact met zijn directe omgeving. Flexibel van aard. Zijn werkzaamheden geblokkeerd door regels die niet goed toepasbaar zijn op zijn manier van werken.

Jan van Duppen is sociaal geograaf. Voor werklandschap KRUIST ICI deed Jan afgelopen maanden onderzoek naar de relatie tussen werk en ruimte bij een thuiswerker (Marina Toeters), een ambachtsman (Joost Kramer), een martkoopman (Bakker 't Stoepje) en een verzamelaar-met-pensioen (Louis van Kuijk). De resultaten van het onderzoek zullen medio september gepubliceerd worden in een digitale einddossier van werklandschap KRUIST ICI. De messenslijper kwam Jan toevallig tegen, waarna hij besloot er een stukje aan te wijden. Dat kon ik de volgers van KRUIST ICI niet onthouden!

Zie ook Jan's eigen blog City Rhythms

Virtueel werkoord

De komende tijd worden de deeltentoonstellingen in werkoord afgebouwd. Hier kun je nog virtueel een kijkje nemen in het voormalige pand van Metaal Matthijssen!

R van Rijdend Alfabet, Slotoptocht

Ter afsluiting van het Rijdend Alfabet en werklandschap KRUIST ICI, hierbij een aantal beelden van de laatste optocht door Tolsteeg op 16 juni. Fotografe Ruth Catsburg legde de reacties van voorbijgangers en wijkbewoners vast. Het Rijdend Alfabet is in de maand juni drie maal als rijdend pleidooi opgevoerd, een pleidooi voor het behoud van bedrijvigheid en voor de waardering van vakmanschap in de wijk. De verschillende beroepen en vaardigheden die afgelopen maanden in kaart zijn gebracht, zouden verder ontsloten kunnen worden met een jaarlijkse atelierroute en persoonlijk marketing. Op termijn is gericht beleid nodig – voor de ultieme 21e eeuwse vakstraat.

Hoe denkt de wijk hier zelf over? Ik laat de beelden graag spreken.  

Beelden:

- Voorbijgangers, kijkers en meelopers tijdens de optochten.

- Openlucht cinema met de video's van Know-How|How-Show (studies naar vakmanschap en expertise in de wijk, deels vastgelegd door studenten, deels door oprichter Dima Stefanova, en door wijkbewoner en documentaire maker Ruud Bakker).

- De Te Gek Werk Wagen met werk van kinderen van BSO Rootz en Eigenwijs, thans te zien bij de Blauwe Aventurijn.

- De T van tegelzetter ingekleurd door Jan Willem Campmans en Bram Boomgaardt

R van Rijdend Alfabet, Bomenwandeling

Zondag 24 juni vindt van 14:00 tot 17:00 de laatste activiteit van werklandschap KRUIST ICI plaats: een hout snij cursus gecombineerd met een bomenwandeling onder leiding van houtdraaier en gids Joost Kramer.

Wil je meer weten over de bomen van Rotsoord en Hoograven, hun biotoop en de kwaliteit van het hout als bouwmateriaal? Mis deze bijzondere middag dan niet.

Locatie: Viconaterrein (bij de Oranjebrug).
Voor koffie en thee wordt gezorgd. Laarzen en regenjassen aanbevolen bij regenachtig weer!

Kijk op onze vimeo channel naar een portret van Joost's vakmanschap en naar de kennis van ecoloog Harmen Venema, vastgelegd door Know-How|Show-How!

Dag van de Schuur, Repair café

Bron: www.repaircafe.nl

Speciale editie Repair Café Utrecht
Om te onderzoeken of er animo is voor een tweede Repair Café in de wijk Hoograven is er op zaterdag 16 juni een try out van het Repair Café in de Schuurtjes.

Wijkeconomie
Zaterdag 16 juni is het ‘schuurtjesdag’ tijdens Utrecht Manifest, een tweejaarlijks cultuurmanifestatie in en rond de stad Utrecht. Het evenement wil ontwerpers van allerlei zaken en gebruikers daarvan dichter bij elkaar brengen, in het kader van een onderzoek naar het werklandschap van morgen. Een van de projecten van werklandschap KRUIST ICI richt zich op de schuurtjes in de buurt. Er wordt gekeken hoe activiteiten in schuurtjes kunnen bijdragen aan de wijkeconomie.

Vrijwilligers voor het nieuwe Repair Café kunnen zich aanmelden via: repaircafeutrecht@gmail.com

Ontwerp Schuurtjes: Arne Hendriks & Joanna van der Zanden
Blauwdruktekeningen: Anna Veenstra, Sandberg Instituut
 

Ontwikkeld in het kader Utrecht Manifest NO4, Biennale voor Social Design